De eerste en meest duurzame manier waarop het goddelijke zich aan ons openbaart, is via de schepping, de levende, ademende wereld om ons heen. Dit werd gevolgd en vervuld in de openbaring van Jezus Christus. Wat mij in deze vastentijd van 2025, terwijl de wereld zich voorbereidt op COP30, diep raakte, is de krachtige oproep van de katholieke bisschoppen van Brazilië voor een periode van "Broederschap en Integrale Ecologie". Zij hebben de roep van ons Gemeenschappelijk Huis gehoord en hebben ook ons ​​falen erkend, vooral binnen geloofsgemeenschappen die zich primair richten op spirituele praktijken om onze verantwoordelijkheid voor de Aarde na te komen. We verliezen steeds meer onze gevoeligheid voor de tekenen des tijds en drijven af ​​van onze roeping om het gekreun van de schepping te lezen en erop te reageren.

In zijn encycliek Laudato Si ' (Geprezen zijPaus Franciscus bekritiseerde de kortzichtige politiek die wordt gedreven door consumentistische belangen. Hij benadrukte dat klimaatverandering en sociale rechtvaardigheid nauw met elkaar verbonden zijn en “één complexe crisis” vormen.

Hij heeft consequent opgeroepen tot dringende klimaatactie. Voorafgaand aan een bezoek aan Zuidoost-Azië vorig jaar merkte hij op: "Als we de temperatuur van de planeet zouden meten, zou die koorts aangeven, de aarde is ziek." Hij drong er bij iedereen op aan om verantwoordelijkheid te nemen door de natuur te beschermen en zowel persoonlijke levensstijlen als gemeenschapspraktijken te veranderen.

In dit licht merkte de cultuurhistoricus en theoloog Thomas Berry ooit op: "Gezien de enorme omvang van wat er gebeurt en de gevolgen voor elk levend wezen op de planeet, zouden we kunnen nadenken over de noodzaak om religieuze gemeenschappen op te richten die zich toeleggen op het beschermen van de aarde tegen verdere verwoesting en die de menselijke gemeenschap leiden naar een periode waarin we op een wederzijds versterkende manier aanwezig zijn op aarde."

De aanstaande COP30-klimaattop in Belém, Brazilië, moet een hernieuwde wereldwijde inzet voor het herstel van onze planeet symboliseren. Maar terwijl bouwvakkers 13 kilometer beschermd Amazone-regenwoud doorploegen om een ​​vierbaansweg aan te leggen, genaamd Avenida Liberdade Op de “Avenue of Liberty” worden we geconfronteerd met een ontnuchterende tegenstrijdigheid: is dit vrijheid of ecologisch geheugenverlies?

Het Amazone-regenwoud, vaak de "longen van de aarde" genoemd, is een van de meest vitale bioregio's ter wereld. Het ademt voor de wereld, reguleert klimaatpatronen en herbergt een eeuwenoud web van onvervangbare biodiversiteit. Het vernietigen ervan in naam van het faciliteren van een klimaattop is meer dan ironisch, het is tragisch symbolisch voor de crisis waarmee we nu worden geconfronteerd. Zoals Berry schreef: "De milieucrisis is in wezen een crisis van de geest, een crisis van het denken, een crisis van het verhaal." ¹

Berry's visie helpt ons dit moment niet alleen te zien als een beleidsfout, maar ook als een breuk in hoe we onze relatie met de Aarde zien. Hij benadrukte dat de Aarde geen verzameling te beheren hulpbronnen is, maar een gemeenschap van onderdanen – een heilige gemeenschap waarvan we deel uitmaken. De Amazone is niet zomaar een koolstofput; het is een levend, ademend lid van de Aardgemeenschap.

De regering van de deelstaat Pará heeft het wegenproject verdedigd door te stellen dat het al vóór de COP30 bestond en 'groene' voorzieningen omvat zoals verlichting op zonne-energie en oversteekplaatsen voor wilde dieren. Maar deze gebaren, hoe goed bedoeld ook, kunnen de diepere kosten niet compenseren: het kappen van oeroude bomen, de verdrijving van inheemse gemeenschappen en de verstoring van kwetsbare ecosystemen. Dit zijn geen technische problemen met technische oplossingen. Zoals Berry waarschuwde, leven we in een 'autistische relatie tot de natuur': we zijn niet in staat de roep van de aarde te horen omdat we gevangen zitten in een wereldbeeld van overheersing. ²

Deze crisis beperkt zich niet tot Brazilië. Ze maakt deel uit van een wereldwijd patroon: economische en politieke belangen verhuld in de taal van duurzaamheid. Grote toppen en beloften worden gesloten, terwijl bossen worden gekapt, oceanen opwarmen en soorten verdwijnen. "We praten alleen tegen onszelf", schreef Berry. "We praten niet tegen de rivieren; we luisteren niet naar de wind en de sterren. We hebben het grote gesprek verbroken." ³

Wat nu nodig is, is niet meer symboliek, maar transformatie. Berry noemde dit het Grote Werk van onze tijd: de overgang van een mensgerichte naar een aardgerichte manier van leven. Dit betekent dat we onze economieën, onze politiek en onze religies moeten heroriënteren om ze af te stemmen op de wijsheid en de grenzen van de aarde. Het betekent dat we naar het bos luisteren, niet als een obstakel voor ontwikkeling, maar als een leermeester, een heilige aanwezigheid.

Paus Franciscus geeft uiting aan deze visie in Laudato Si ', waarin hij pleit voor een integrale ecologie – een benadering die milieu-, sociale en spirituele belangen met elkaar verbindt. "Het kan niet genoeg benadrukt worden", schrijft Francis, "hoe alles met elkaar verbonden is." ⁴ Het verlies van de Amazone is niet alleen een lokale tragedie; het is een wereldwijde ontmanteling. Het beïnvloedt de regenval in Afrika, de temperaturen in Europa en de spirituele verbeelding overal.

Mensen over de hele wereld laten van zich horen. Een jonge vrouw uit Zuid-India reageert op de documentaire. Amazone-regenwoud platgewalst voor aanleg snelweg voor COP30 (Planeet Puls), smeekt: "Laat ze alsjeblieft dat prachtige regenwoud niet kappen. Je hebt het recht om te protesteren en te beschermen." ⁵ Haar stem sluit zich aan bij een groeiend koor van wetenschappers, inheemse leiders, spirituele leraren en jeugdactivisten die ons allemaal oproepen terug te keren naar eerbied, verwantschap en verantwoordelijkheid.

Als COP30 iets wil betekenen, moet het beginnen met het eren van het bos. Niet met symbolische groene technologieën, maar met een veranderd bewustzijn dat het regenwoud erkent als een levend subject, niet als een gemak dat moet worden opgeofferd. Zoals Berry waarschuwde: "Het universum is een gemeenschap van subjecten, geen verzameling objecten." ¹ Totdat we deze visie heroveren, zal elke belofte van duurzaamheid worden gebouwd op de ruïnes van de aarde.

En als we nog steeds geloven dat de economie belangrijker is dan het milieu, is het misschien tijd om ons af te vragen: in wat voor toekomst investeren we eigenlijk? We kunnen ons geld immers niet tellen als we niet meer kunnen ademen.

Op wat voor soort duurzaamheid hopen we eigenlijk? Gaat het alleen om groenere verpakkingen en CO2-compensatie, of zijn we bereid om diepere vragen te stellen over de manier waarop we leven, eten, bouwen en consumeren? Te vaak beperkt ons idee van duurzaamheid zich tot gemak, iets wat ons comfort of onze gewoonten niet al te veel op de proef stelt. Maar duurzaamheid is geen sticker op een koffiekopje; het is een radicale verandering in hoe we met de aarde en met elkaar omgaan.

Hoevelen van ons staan ​​er echt bij stil om ons af te vragen waar ons voedsel vandaan komt, wat er is gekapt om het te verbouwen, of wie het heeft geoogst? Als we uit eten gaan, lezen we dan het etiket of het verhaal erachter? Dit zijn geen kleine vragen. Het zijn vensters op hoe vervreemd we zijn geraakt van het land dat ons voedt.

We leven in een cultuur die geprogrammeerd is op kortetermijnoplossingen. Alles is tegenwoordig kant-en-klaar: fastfood, instantkoffie, bezorging de volgende dag. We zijn geconditioneerd om snelheid en gemak te verwachten, vaak ten koste van diepgang, zorgvuldigheid en langetermijndenken. Maar de aarde houdt zich niet aan onze deadlines. Klimaatverandering, biodiversiteitsverlies en de ineenstorting van ecosystemen wachten niet op de winsten van het volgende kwartaal. Ze veranderen nu al de wereld die we aan de volgende generatie overdragen.

Wat we nodig hebben is geen snelle oplossing, maar een langetermijnvisie, geworteld in zorg, nederigheid en de erkenning dat wij niet het middelpunt van het verhaal zijn. Echte duurzaamheid vereist dat we zeven generaties vooruitdenken, niet alleen tot de volgende top of verkiezingen.

De weg naar COP30 mag niet worden geplaveid met de stilte van gekapte bomen en ontheemde levens. Hij moet worden gebouwd op eerbied, terughoudendheid en de moedige verbeelding om anders te leven, ter wille van hen die na ons komen, en ter wille van de Aarde die ons nog steeds draagt.

Dus, wat kunnen we doen?

Spreek je uit. Deel dit verhaal. Creëer bewustzijn. Of je nu student, spiritueel leider, beleidsmaker of gewoon iemand bent die zich bekommert om verandering, laat je stem horen in het koor dat oproept tot verandering.

Steun gemeenschappen aan de frontlinie. Luister naar de wijsheid van de inheemse bevolking en volg hun leiderschap. Pleit voor beleid dat ecosystemen beschermt in plaats van ze uit te buiten.

Herzie je eigen consumptiepatronen. Kies producten en gewoonten die aansluiten bij de grenzen van de aarde. Laat de illusie varen dat gemak onschadelijk is.

En bovenal, herontdek je plek binnen de Aardse gemeenschap. Laat het bos je opnieuw leren luisteren.

De tijd voor transformatie is nu. Laat COP30 niet herinnerd worden als de weg die een bos tot zwijgen bracht, maar als het keerpunt waarop we ervoor kozen om samen een andere weg te bewandelen.

Francois BALGA GOLDONG, omi

voetnoten

1. https://youtu.be/DYtmc2JPIfM  Bekijk deze video
2. Thomas Berry, Avondgedachten: Reflectie op de aarde als heilige gemeenschap, red. Mary Evelyn Tucker (San Francisco: Sierra Club Books / Berkeley: University of California Press, 2006), blz. 17.
3. Thomas Berry, De droom van de aarde (San Francisco: Sierra Club Books, 1988), blz. 18.
4. Ibid., blz. 19.
5. Paus Franciscus, Laudato Si': Over de zorg voor ons gemeenschappelijk huis (Vaticaanstad: Libreria Editrice Vaticana, 2015), §138.
6. Planet Pulse-documentaire: Amazone-regenwoud platgewalst voor aanleg snelweg voor COP30, N18G. Beschikbaar op YouTube.